Αν και ο/η σύζυγος ενός ατόμου μπορεί να αποβιώσει στη μέση ηλικία ή και νωρίτερα, η χηρεία συνήθως συμβαίνει αργότερα στη ζωή. Στα περισσότερα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια ο άνδρας φεύγει από τη ζωή πριν από τη γυναίκα, μία τάση που έγινε πιο έκδηλη τον εικοστό αιώνα. Υπάρχουνε περισσότερες από τέσσερις χήρες για κάθε χήρο. Οι πιο ηλικιωμένοι άνδρες χωρίς σύντροφο συχνά αναζητούν νέες παρτενέρ, κάτι που μειώνει τον αριθμό των πιθανών συντρόφων για τις μεγαλύτερες ετεροφυλόφιλες γυναίκες.
Η προσαρμογή στη χηρεία διαφέρει με κάποιους τρόπους από αυτήν του διαζυγίου. Οι άνθρωποι που έχουν χηρέψει τυπικά δε βιώνουν την αίσθηση ότι απέτυχαν στο γάμο. Η θλίψη μπορεί να είναι περισσότερο έντονη, και η ποιότητα του συναισθηματικού δεσμού με τον αποθανόντα σύντροφο είναι συχνά αρκετά υψηλή. Για κάποιους ανθρώπους αυτός ο συναισθηματικός δεσμός παραμένει τόσο ισχυρός ώστε άλλες πιθανές σχέσεις ωχριούν μπροστά του. Ωστόσο, πολλοί άνθρωποι που έχουν χάσει το/τη σύζυγό τους ξαναπαντρεύονται –περίπου οι μισοί από τους χήρους και το ¼ από τις χήρες.
