.
Οι γιατροί και οι επαγγελματίες σεξουαλικής υγείας δε συμφωνούν απόλυτα σε έναν αντικειμενικό ορισμό της στυτικής δυσλειτουργίας. Οι παραδοσιακοί ορισμοί επικεντρώνονταν στα ποσοστά αποτυχημένης συνουσίας. Σύμφωνα με τους Masters & Johnson (1970) αν ένα ζευγάρι αποτύγχανε στη συνουσία περισσότερο από 25% των φορών που έκαναν απόπειρα, τότε πληρούσαν τα κριτήρια της στυτικής δυσλειτουργίας. Αλλά τι γίνεται αν υπάρξει αποτυχημένη συνουσία (δηλαδή ο άνδρας δεν μπορέσει να διατηρήσει μια στύση αρκετά σκληρή για εισχώρηση –είσοδο του πέους στον κόλπο- και εκσπερμάτωση στον κόλπο) μόνο 15% των φορών αλλά όταν συμβαίνει βιώνει μια συντριπτική αίσθηση προσωπικής και σεξουαλικής αποτυχίας; Ή τι γίνεται αν έχει σκληρές στύσεις, αλλά εκσπερματώνει και χάνει τη στύση του πριν το πέος του εισέλθει στον κόλπο της συντρόφου του; Ή ας υποθέσουμε ότι έχει καλές στύσεις με το στοματικό σεξ ή όταν αυτό-ικανοποιείται, αλλά όχι κατά τη διάρκεια της συνουσίας. Ή μπορεί η συνουσία να διαρκεί περισσότερο από είκοσι λεπτά αλλά ο άνδρας δεν μπορεί να εκσπερματώσει και χάνει τη στύση του. Πολλοί άνδρες με δυσκολία στην εκσπερμάτωση τελικά χάνουν τη στύση τους και πιστεύουν λανθασμένα ότι πάσχουν από στυτική δυσλειτουργία. Αν ο άνδρας πετυχαίνει σπάνια στύση ή αποφεύγει να κάνει σεξ επειδή φοβάται, είναι ξεκάθαρο ότι πάσχει από στυτική δυσλειτουργία. Από την άλλη πλευρά, αν συνήθως κάνει επιτυχημένα συνουσία αλλά μερικές φορές αποτυγχάνει –είτε πρόκειται για μία φορά στις δέκα, μία φορά το μήνα ή μία φορά το χρόνο- αυτό είναι εντελώς μέσα στο φάσμα της φυσιολογικής σεξουαλικής ανταπόκρισης και δε θεωρείται στυτική δυσλειτουργία. Ένας περιεκτικός ορισμός για τη στυτική δυσλειτουργία επικεντρώνεται στην έλλειψη άνεσης και αυτοπεποίθησης με τη στύση, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει μια ποικιλία συμβαλλόντων παραγόντων..
